Είναι η πρώτη φορά που θα εκθέσω τις σκέψεις μου σε ένα blog.
Κάλιο αργά παρά ποτέ..
Ξεκινάω λοιπόν με κάτι που έγραψα πριν από ένα μήνα,
στο πίσω μέρος μιας σελίδας με τους στίχους του
"Dance me to the end of Love" του Leonard Cohen
και με αφορμή το ίδιο το τραγούδι αλλά και έναν επόμενο,
υποθετικό διάλογο, ενός φλέρτ με μια κοπελίτσα του σήμερα
το οποίο καταλήγει σε αποτυχία καθώς θεωρείται αναχρονιστικό
και ο δύστυχος ο ρομαντικός μπαίνει σε σκέψεις...

Το κομπλιμέντο

Οι μέρες που ζούμε μας κάναν να ανοιξουμε τα παράθυρα
αλλά να κλείσουμε τις πόρτες.
Και είναι πιο εύκολο πια να μπάσεις κάποιον στη ζωή σου
αλλά δυσκολεύεσαι να μάθεις ποιός είναι..
Και αν συμβεί να σε πλησιάσει κάποιος αρκετά, μπορεί τελικά
εσύ ο ίδιος να τρομάξεις,
αφού όταν παρακολουθείς για πολύ καιρό τη ζωή
από το παράθυρο ή τα παράθυρα, δεν αφήνεις τη μυρουδιά του κόσμου
να μπεί μέσα στα ρουθούνια σου.
Παρά μόνο περιμένεις να έρθει να σου δείξει κάποιος πως είναι
ή ακόμα να δεις μέσα από κάποιον πως είναι, εύκολα και ανώδυνα.
Και εκεί μπλέκουν τα πράγματα.
Είναι σαν το κομπλιμέντο που επιχειρείς να αφιερώσεις σε μια νεαρή
το οποίο στις γρήγορες και ανώδυνες μέρες μας να αποτελέσει
αντκείμενο χλευασμού.
Ή και ενδόμυχου φόβου.
Γιατί τη γνωριμία θα την κάνεις,
όπως είπαμε τα παράθυρα ανοίγουν εύκολα σήμερα,
αλλά την ψυχούλα μας δεν ξέρουμε πως να την γεμίσουμε με εικόνες και αρώματα,
την βάζουμε στη γυάλα σαν τα χρυσόψαρα που ξεχνάνε κάθε λίγο.
Και για να είμαστε και ειλικρινής είναι πιο εύκολο να απευθυνθεί κανείς
στο κορμί που επικοινωνεί με την άμεση επιθυμία αρκετά πιο εύκολα πλέον
και απ' ότι φαίνεται σε ένα κάποιο ποσοστό...
το πράγμα λειτουργεί. Και ποιος δεν θέλει να λειτουργήσει,
ποιος λέει όχι στη σαρκική επιθυμία? Ουδείς.
Ναι αλλά ο φουκαράς ο ρομαντικός?
Που γι αυτόν είναι σχεδία και πολιορκητικός κριός η σωστή ατάκα?
Έστω και παλαιάς κοπής. Τι να της πει τώρα για τον I pod?
Σκούρα τα πράγματα.
Θα πει κανείς
"άσε ρε μεγάλε αν θες να σκοράρεις
θα παίξεις με τα σύγχρονα συστήματα,
ταχύτητα, δύναμη και δοκιμασμένες τακτικές.
Δουλεμένες. Αποτελεσματικές"
Σύμφωνοι.
Αλλά φτάνει μόνο αυτό? Όχι μόνο από την πλευρά της επίτευξης της
πολυπόθητης επαφής. Αλλά από το τι πλανάται γενικώς στον αέρα..
Τι ακούγεται και τι κυκλοφορεί, εντός και εκτός.
Τι μας γεμίζει.
Γιατι το sex καλό και άγιο και είθε να επιδιδόμεθα αει και εις τους αιώνας.
Αλλά αν είναι και αποκλειστικός στόχος
και πόλος διαρκούς αναφοράς..
είναι λίγο σαν να τρως χάπια αστροναυτών
γεμάτα με όλα τα θρεπτικά συστατικά,
σαν το γάλα σε σκόνη που δίνουν στα μωράκια.
Το μητρικό όμως?
Ένα κομπλιμέντο σωστό,
που θα έβαζε σε αισθητική κινητικότητα κάποια, κάποτε
τώρα μπορεί και να την ψιλοτρομάξει ασυναίσθητα.
Αν φυσικά το καταλάβει..
Γιατι μου φαίνεται ότι είναι από τις έννοιες που απότελουν
από μόνες τους μια οντότητα. Είναι σαν ξεχωριστές υπάρξεις
όταν δεν είναι άμεσα εξαρτημένες από τη φθήνεια της αποκλειστικής
επίτευξης του σαρκικής κάλυψης.
Δηλαδή όταν το εννοείς..
Μπορεί ίσως να είναι από μόνο του ένα αντικείμενο φαντασίωσης,
σκαλωσιά για να αναρριχιθεί η αυτοπεποίθηση - πομπού και δέκτη,
μελωδία για να χορεψουν οι αισθήσεις στο ρυθμό εκείνων των δευτερολέπτων,
που κρατά αυτή η αρμονικά δεμένη αίσθηση της ρουφηξιάς από σαγήνη,
γοητεία, επιβεβαίωση
και ενός κρυφου ερεθιστικού αγγίγματος των ψυχών,
που γίνεται θέρμη που σε ξεπαγώνει και φως στο μονοπάτι για τον άλλο
και προσμονή για συνέχεια και την επόμενη ατάκα που δρα αθροιστικά
και αυξάνει τη θερμοκρασία στο φούρνο που σε ψήνει και σε κάνει
να νιώθεις ένας θεός έτοιμος προς βρώσιν και πόσιν, και τούμπαλιν...
Το κομπλιμέντο είναι μια στιγμή, ένα βράδυ,
πολλές στιγμές, πολλά βράδια - ίσως αργότερα -
γίνεται παρακαταθήκη για έρωτα - του έρωτα -
και μνημείο της γοητείας.
Γίνεται τροφή για το είναι.
Σου θυμίζει ποιός είσαι αν είσαι..
Ίσως σου θυμίσει πως είναι πραγματικά ο κόσμος -
καλύτερα πως ήταν πριν καλωδιωθούμε.
Πως τα όμορφα έρχονται σε στιγμές, συγκεκριμένες,
λες κι ανοίγει μια συμπαντική πύλη που σε βάζει να ζήσεις
μια κατάσταση που σε δονεί εκεί και όπου πρέπει.
Εκεί που νιώθεις ανίκητος,
ξεχνώντας ό,τι ηλίθιο και άσχημο σου έχει τύχει ώς τώρα
το αποδέχεσαι αφου πια σου φαίνεται τόσο μικρό και ασήμαντο
και είσαι έτοιμος για την ομορφιά.
Αν δημιουργήσεις έστω και μια όμορφη στιγμή
ίσως γίνεσαι ένα με την αλήθεια.
Αποδεκατίζεις οτιδήποτε σε κρατάει σαν αλυσίδα
υπο μορφή κοινωνικών συμβάσεων,
ζήλειας, τύψεων, καθωσπρεπισμού
και κυρίως φόβου του να ζεις τη ομορφιά
του να βιώνεις το ευ..

Άντε τώρα να τα πετύχεις αυτά..
Γιατι αν το πετύχεις,
να βάλεις δηλαδή και το υποκείμενο στο παιχνίδι,
εν προκειμένω ας θεωρήσουμε παραδοσιακά τη γυναίκες,
τότε αλλάζει το τοπίο κυριολεκτικά..
Εξάλλου αυτές είναι από τη φύση του "σπουδαγμένες"
το αισθητήριο τους είναι πολύ οξυμένο και
γίνονται σωστοί δέκτες περισσότερο από εμάς
που είμαστε και λίγο...αργοί σε αυτά.
Αρκεί να το ενεργοποιήσει κάποιος..
και να καταφέρει να ηδονίσει πνευματικά μια γυναίκα
θα του το ανταπωδώσει σαν ενισχυτής κιθάρας.
Όσο συνεχίζει το παιχνίδι τόσα περισσότερα db.
Αρκεί να μην είναι καμμένη η λάμπα.
Όσο πιο γλυκιά η πενιά και όσο πιο αληθινό το κομπλιμέντο
γίνεσαι βασιλιάς γιατί νιώθει και αυτή βασίλισσα εκείνη τι στιγμή.
Το αληθινό κομπλιμέντο μπορεί να σου ανοίξει τελικά
το δρόμο για το...θρόνο
μπορεί και όχι.
Είναι όμως δώρο ή σαν ανταλλαγή δώρων
και μάλιστα όχι σε μια γιορτή κατ' ανάγκη
αλλά απρόσμενο, όταν θέλει κάποιος να χαρίσει κάτι σε κάποιον
και αυτός το δέχεται σαν το μοναδικό δώρο που έλαβε ποτέ
το φυλάει και το ανοίγει να το βλέπει πότε πότε
να του θυμίζει ποιός είναι,
ποιόν είδε ο άλλος
και ποιόν είδε ο ίδιος μέσα από τα μάτια του άλλου
χωρίς να έχει σημασία τι και πως.
Είναι η ομορφιά που έχει
και αυτή θα μείνει αναλλοίωτη
κλεισμένη μέσα σε αυτή τη στιγμή
μέσα σε αυτή την ατάκα.